Ludzie bezdomni
"Ludzie Bezdomni" to utwór napisany przez Stefana Żeromskiego.
Głównym bohaterem powieści jest Tomasz Judym. Jest on lekarzem. Ukończył studia dzięki pomocy finansowej, jaką otrzymał od ciotki. Na początku powieści odbywa praktyki w
Paryżu, gdzie poznaje trzy kobiety, turystki z Polski. Wspólnie z nimi zwiedzają miasto.
Po roku wraca do Warszawy, a pierwsze kroki kieruje do brata, który mieszka w nędznej dzielnicy i pracuje w fabryce cygar. Tam poznaje ciężkie warunki życia oraz pracy,
Jest przerażony tym co widzi.
Kilka miesięcy później wygłasza odczyt wśród lekarzy, którzy zostaje przyjęty ostrą krytyką. Twierdzi, że lekarz powinien przede wszystkim leczyć ludzi, a nie patrzeć na
ich status materialny.
Jego prywatna praktyka lekarska za sprawą tego odczytu nie przynosi zysków. Wówczas to doktor proponuje mu posadę w uzdrowisku w Cisach. Judym przyjmuje tę ofertę pracy.
Po przyjeździe zwiedza okolicę. Z czasem zakłada także szpital dla ubogich. Toczy walkę o osuszenie stawów rybnych. Uważa, że takie rozwiązanie poprawiło by sytuację
zdrowotną najuboższej części społeczeństwa, żyjącej w okolicy.
Tymczasem brat jego wyjeżdża za pracą do Szwajcarii, a później do niego dojeżdża jego żona.
Judym oświadcza się Joasi, w której zakochał się od pierwszego spojrzenia.
Po kłótni z zarządcami uzdrowiska o zanieczyszczenie wody pitnej wyjeżdża z Cisów i udaje się do Sosnowca, gdzie ma zostać lekarzem fabrycznym.
Tuż za nim do miasta przyjeżdża Joasia, która chce wziąć ostatecznie ślub i pracować razem z nim. Judym jednak odtrąca ją. Uważa, że jeżeli ożeni się z nią to nie będzie
mógł się już tak poświecić pracy jak teraz. Scena ta jest przyrównywana do rozdartej sosny. Judym kocha Joasię, ale też chce pomagać ludziom. Chce być z nią, ale wybrał
pomoc innym.
|